بنابراین مدیریت دانش یا هنر ایجاد ارزش افزوده ازاین سرمایه ناملموس به عنوان یک پارامتر بسیار تأثیر گذار از اهمیت و  ارزش ویژه ای برخورداراست.                                                               

 دانش بدنه کلی یادگیری و مهارتهایی است که   افراد( نه ماشین ها) برای حل مسائل به کار می برند(مدیریت دانش ، گیلبرت پروست ، ص7)

دانش فقط داده یا اطلاعات نیست و با وجود اینکه ساختار دانش از هر دو عامل مذکورنشات می گیردولی تفاوت آنهااجبارا ما هوی نیست   دانش تنها منبعی است که هر چقدر بیشتر بهره برداری گردد و مورد استفاده واقع شود بیشتر افزایش می یابد (مدیریت دانش ، گیلبرت پروست ، ص 13)

رایج ترین تقسیم بندی دانش تقسیم بندی به دو بخش ضمنی و صریح است . دانش ضمنی دانشی است که از راه تجربه و یادگیری عملی به دست می آید که اولین بار مایکل پولانی در سال 1948 به آن پرداخت این دانش شامل کدگذاری نمیشود،این دانش ، دانش نانوشته سازمان می باشد که بیانگر میزان تجربه و مهارت کارکنان می باشد. که پولانی دراین زمینه می گوید (بیشتر از آنچه که می توانیم بیان کنیم می دانیم) با این وجود دراکر تنها راه یادگیری دانش ضمنی را تجربه و شاگردی کردن می داند تابدانیم چگونه کاری را به نحو مطلوب انجام دهیم؟

در برابردانش ضمنی،دانش صریح وجودداردکه دارای قابلیت کد گذاری وتبیین   ازراه گویش می باشدو   این دانش سهولت زیادی در برقراری ارتباط از طریق گویش دارد،که کدگذای انجام شده ممکن است درقالب،کلمات ،اعداد و یا نمادها باشد مانند نمادهای استفاده شده در دستگاههای نت موسیقی

ابتدایی ترین تعریف مدیریت دانش عبارت است   ازیافتن راهی جهت   خلق،شناسایی،کشف،توزیع وانتقال دانش سازمانی به   افرادنیازمندآن  .

بات ، مدیریت دانش را فرایند ایجاد ، تایید ، ارائه ، توزیع و کاربرد دانش می داند .

سوکومارو می گوید : مدیریت دانش حرفه ای است که هدف آن مهار و به کارگیری دانش و اطلاعات و دسترسی بی کم و کاست به آن برای همه کارکنان در یک سازمان است ، با این هدف که آنها کارشان را بهتر انجام دهند .

رویکردمدیریت دانشاز سال 1990 در راس مطالب مدیریت قرار گرفت و در واقع مدیریت دانش از صدها سال پیش که مالکان شرکتهای فامیلی وپیشه وران زبده تجربیات حرفه ای خویش رابه فرزندان وشاگردان خود انتقال می دادند،وجودداشته امادردهه اخیرتعاریف،دسته بندی ومدلهای متفاوتی درارتباط باآن مطرح شده است.

بارون [1] (2000) مدیریت دانش را یک رویکرد نظام یافته و یکپارچه جهت شناخت ، استفاده و سهیم شدن در تجارب و تخصصهای موجود مدون و نامدون در سازمان می داند .

تیلور (R.Taylor,2000  ) مدیریت دانش را یک جنبش و حرکت می داند که عصر آینده را تسخیر خواهد کرد .

برادوک (Braddock 2001) مدیریت دانش را استفاده کاربردی از یک سلسله مفاهیم و چارچوبهای علمی می داند .

هانسن ، نوریا وتایزنی به مطالعه اقدامات مدیریت دانش در شرکتهای مشاوره ای پرداختند زیرا دانش سرمایه اصلی مشاوران بوده و این شرکت ها در زمره اولین شرکتهایی بودند که به مدیریت دانش توجه نموده و در این زمینه سرمایه گذاریهای کلانی انجام داده بودند .

هانسن وهمکارانش دریافتندمشاوران یک روش مشابهی رابرای مدیریت دانش تعقیب نمی کنند،بلکه ازدواستراتژی متفاوت دراین زمینه استفاده میکنندکه عبارتنداز:1-استراتژی کدگذاری:این استراتژی مبتنی برکدگذاری کامپیوتری است،دانش درپایگاه اطلاعاتی ذخیره وبه رمز درآورده می شود تا افراد سازمان بتوانند در موقع لزوم به سرعت به این اطلاعات دسترسی یابند و آنرا مورد استفاده قرار دهند.  2-استراتژی شخصی سازی:برعکس شرکتهای کد گذار، شرکت های مشاوره ای بر استراتژی شخصی سازی تاکید دارند .

این شرکتهابه استراتژی گفتگوبین افرادتاکیددارندنه موضوعات دانش درپایگاه اطلاعاتی.دراین شیوه،دانشی که کد گذاری نشده و یاامکان کدگذاری آن وجودندارددرجلسات طوفان فکری و گفتگوی فردبافرد مابین افراد رد و بدل می گردد . در این استراتژی ، مشاوران به صورت دسته جمعی به مشکل برگشته و با مورد توجه قرار دادن آن بینش عمیق تری را نسبت به مشکل به دست می آورند به طور کلی در این استراتژی  دانش با افرادی که در توسعه آن دخیل اند مرتبط بوده و افراد در ارتباط با یکدیگر از آن اطلاعات بهره مند می شوند .

نوشته شده توسط علیرضاآریازند در شنبه 91/4/3 و ساعت 12:43 عصر
نظرات دیگران()